Een prachtige middag op de Waverhoek, een plas-dras landje vlakbij Vinkeveen. Met mijn brave roadster sjor ik via een lappendekenasfaltweg binnen 10 seconden door de heerlijkheid Waverveen en dan leidt de weg je als vanzelf richting deze onder water gezette weilanden, waar het wemelt van de boerenland- en weidevogels. Mijn fotografische aandacht is vandaag echter niet gericht op de kwetterende grutto’s, kieviten, kluten, zomertaling, slobeenden en smienten, want die zitten ook in de Waverhoek op een te respectabele afstand om echt mooie foto’s te kunnen maken.
Ik hoop slechts op één vogel: de blauwborst. Dit prachtige vogeltje had ik al eens tijdens een tocht door het Naardermeer gefotografeerd, maar die foto was meer riet dan blauwborst. Duimen dus dat ik er nu eentje zie die wat dichterbij wil komen. En jawel, na een kwartiertje rustig wachten nadat ik hem tussen het riet heb horen zingen, komt deze mannetjes blauwborst op zo’n 5 meter afstand even aanvliegen voor een fotootje. Hij zingt er ook nog bij. Wat een schitterende vogel!
Blauwborst in het riet
De vele rietkragen die op het 2.5 km lange pad rondom de Waverhoek staan zijn precies de juiste broedplaats voor de blauwborst, wanneer deze in de lente weer terugkeert uit Afrika en Azië om voor nageslacht te zorgen. Dit kleine vogeltje heeft in de Waverhoek en het nabij gelegen natuurgebied Botshol genoeg plek om in alle rust zijn nest te bouwen, verborgen onderin het riet. Hij is redelijk schuw ondanks zijn duidelijke gekwinkeleer, dus als je er eentje tegenkomt is dat echt boffen. Ik heb er dan ook maar eentje gezien tijdens mijn tocht. Een blauwborst is trouwens verwant aan de roodborst, misschien dat ik hem daarom zo leuk vind 🙂
Tweede kans op een blauwborst
Een klein weekje later kan ik het toch niet laten en loop ik laat in de ochtend weer langs de gele rietkragen om nog een keer een glimp van een blauwborst op te vangen én vast te leggen als het even meezit. Het weer verandert in een uur van licht bewolkt naar een stralende zonnetje. Aangenaam warm, maar een wolkje voor de zon is altijd zo fijn om foto’s te maken.
Direct hoor ik een blauwborst zingen, maar hij laat zich niet zien boven het riet. De grutto’s, slobeenden, ganzen en kluten midden op het water maken flink kabaal, je hoort het vogeltje er maar moeilijk bovenuit.Wel steekt een rietgors zijn koppie even mijn kant op, net te kort voor een goede foto. Dan zie ik een blauwborst met zijn herkenbare op-en-neer vliegspurt wat verderop in het riet landen. Nou maar hopen dat er eentje wat dichterbij wil komen.
En zowaar, een half uur later zingt er eentje zijn hoogste lied bovenop een dichterbij gelegen, dunne rietkraag én was er net een wolkje voor de zon voor het mooiste licht. Wat een mazzel 🙂 Bij deze vogel valt het witte borststuk veel meer op dan bij de blauwborst die ik de week ervoor fotografeerde. Een stuk verderop zingt er ook eentje zijn hoogste lied maar ja, vet tegenlicht en ver weg. Toch maar een grafische silhouet foto gemaakt, die is nog best leuk geworden.
