Ooit ben ik analoog begonnen op de Grafische School Amsterdam, waar ik tijdens het bijvak fotografie voor het eerst fotografeerde met een vintage middenformaat spiegelreflexcamera. Zo’n kastje waar je bovenop moest kijken én waarbij het beeld in de grote, vierkante zoeker op z’n kop stond. Geen kekke Rolleiflex, denk dat het een Minolta was. Viel niet mee dus en het werk erna: ontwikkelen, knoeien met fixeer en stopbad in de doka vond ik eigenlijk nog leuker. Zwart-wit belichten was echt een feest met z’n hoog Q&Q-gehalte: wat zou erop staan? Elke keer ontdekte ik weer opnieuw een moord.
Van mijn later voor een prikkie tweedehands gekochte Mamiya spiegelreflexcamera (heb ‘m nog steeds) heb ik nog jaren plezier gehad. Bij Foto Solleveld in Weesp liet ik de foto’s ontwikkelen want daar mocht je altijd zelf uitkiezen welke goed waren, de door mij afgekeurde hoefde je niet te betalen. Echt fotograferen deed ik af en toe, maar op reis ging de Mamiya altijd mee in z’n stoere nepleren hardcase, samen met een werkelijk onbegrijpelijke knoeperd van een staafflitser waar ik altijd de handleiding bij nodig had. Van ETTL had nog niemand gehoord…
Nadat ik me meer toe ging leggen op schilderen & tekenen en het maken van flash filmpjes verdween analoogje onderin de kast terwijl het links en rechts werd ingehaald door nullen en enen. Al die zoomfuncties, touchscreens en meer waren super: waarom moeilijk doen als het makkelijk kan? Maar je kunt zo weinig met een automaat, dus een jaar of 7 geleden begon het te knagen. Ik had de schilderkwasten al aan de wilgen gehangen want geen zin meer en kwam terug bij een oude bekende: fotografie.
Na een uitstapje met een Nikon instapje kwam ik dankzij Lida Versteegen (we missen je) al snel terecht bij Canon: de 7D, een geweldige camera met een sublieme en supersnelle autofocus, nu opgevolgd door de 7D Mark II. Met z’n cropped sensor en de 100-400 MII lens, soms aangevuld met een 1.4 III extender perfect geschikt voor ver weg foto’s én hanteerbaar, ook niet onbelangrijk. Een fullframe 5D Mark III erbij voor het dichterbij werk, nog een stel goede L lenzen & een Lensbaby Composer, Twist60 & Edge voor de lol, gewoon omdat het kan. Wat wil een mens nog meer? Nou ja, dat schreeuwend dure Canon 500mm L 4.0 objectief misschien… Ach, we blijven dromen 😉
(foto: Lida Versteegen)
Zolang fotografeer ik wat ik leuk vind en dat is een heleboel. Van landschap tot vogeltjes, van reportagewerk en fotoshoots tot stillevens en ander werk in opdracht. Ik merk wel dat, naast het lijnenspel van architectuur en het ruige van urban, de laatste jaren vooral de natuurfotografie me goed bevalt. De schoonheid, humor, het onverwachte gedrag en de snelheid van vogels en andere dieren zorgt ervoor dat je je in de raarste bochten moet wringen, heel snel moet reageren en ik me echt nooit verveel tijdens het fotograferen. Hoe lastiger, hoe leuker! Tijdens workshops en fotoreizen heb ik vele wijze lessen geleerd van echte vakfotografen met jarenlange ervaring in natuurfotografie en ik probeer deze elke keer weer zo goed mogelijk in de praktijk te brengen. Fotograferen, het is een feest!
